3de uitslag

Vandaag is de dag aangebroken dat we zekerheid krijgen over hetgeen dat in mijn rechteroksel zat. Ik had om 10.15 uur een afspraak bij de tandarts en om 11.15 uur een afspraak bij dr. Den Haan voor de 3de uitslag van de vergrote lymfeklier. Bij de tandarts ging alles voorspoedig en ik had eindelijk een keer geen gaatjes, ik was zo opgelucht en ging met een goed gevoel met mijn vader naar het ziekenhuis voor de uitslag. Eenmaal aangekomen in de wachtkamer hebben mijn vader en ik nog even gespeculeerd over wat het kon zijn. Ik verwachte dat het niets bijzonders zou zijn, omdat er toen bij de punctie uit was gekomen dat het niet meer dan een ontsteking zou zijn.
Na een tijdje wachten konden we naar binnen komen in de spreekkamer van de internist en hij vertelde direct wat zijn bevindingen waren: "ja, je hebt toch Hodgkin" ik slikte een keer en keek mijn vader aan, die vanaf dat moment volledig dicht geklapt was. Ik had er natuurlijk al het een e.a. over gelezen en wist dat het een kwaadaardig lymfeklier kanker was, genaamd het Hodgkin Lymfoom. Ik begon meteen met vragen stellen en kon eigenlijk nog maar amper beseffen wat ik nu eigenlijk te horen had gekregen. Ik stelde me telkens maar de vraag; ‘waarom ik?’ We hebben een hele tijd binnen gezeten en kregen o.a. te horen dat ik op korte termijn onderzoeken moet laten doen voor er achter te komen in welk stadium ik zit van de ziekte van Hodgkin. Ik zat in de auto op weg naar huis en besefte eigelijk vanaf dat moment wat me allemaal te wachten stond, zeker omdat de internist had gezegd dat komend jaar voor mij er heel anders uit zou gaan zien. Ik zou mijn vriendin direct na de uitslag bellen, maar omdat we een hele tijd binnen hadden gezeten duurde dat te lang voor haar en belde ze mij op toen ik in de auto zat. Ik kon even niet met haar praten omdat ik te emotioneel was en zei dat ik haar zo terug zou bellen. Eenmaal thuis aangekomen zat mijn hoogzwangere zus bij ons in de bank en begon mijn vader te huilen ik liep weg en belde in paniek mijn vriendin op. We hebben samen gehuild aan te telefoon en over de ziekte gepraat en wat mij o.a. te wachten stond. Mijn vriendin zat op dat moment nog op school in Rotterdam en besloot om de rest van de dag af te zeggen en naar mij toe te komen en samen het verdriet te verwerken. We hebben s’avonds in bed nog een hele tijd gepraat en afgesproken dat we sterk moeten zijn en hier goed doorheen komen en als dit allemaal voorbij is samen op vakantie gaan naar Curaçao, waar ik voorheen tijdens mijn vorige opleiding een klein half jaar op stage ben geweest.