Als zombies in de auto en door de stad rondstruinend, wachten op een telefoontje. 14:30 uur nog niets gehoord. We gaan zelf bellen! Ik geef bij de assistente van de afdeling Interne Geneeskunde aan dat ik radeloos ben en zo snel als mogelijk contact met mijn interniste wil hebben. 15:45 uur, mijn interniste belt terug en zegt "zo jij zit in de stress Mario" (ze kent me inmiddels een beetje ;)). Ze neemt rustig de tijd om de bevindingen van de radioloog met me door te nemen, want deze had ik natuurlijk al 17x gelezen en daar mijn conclusies uit getrokken. Een massa van 6 cm rond de alvleesklier met differentiaal diagnose van Pancreascarcinoom (alvleesklierkanker) of recidief Hodgkin, zoals de radioloog had beschreven, kon alleen maar hopeloos fout zijn... De interniste vertaalt de medische beschrijving en nuanceert dat het om een differentiaal diagnose gaat en geen beschrijving van een diagnose. Het zijn mogelijke diagnoses die we nader moeten onderzoeken. "We moeten de CT scan maken en dan weten we meer!" is de toevoeging. "Morgen om 13:30 uur wordt je verwacht voor een CT-scan en daarvoor bloed laten afnemen". Zo! sneller kan niet, echt heel fijn.
Tijd om de dames van de opvang te halen. Eenmaal thuis geven Angela en ik bij Jente aan dat papa ziek is en dat we niet op vakantie gaan. "Maar wat heeft papa dan?" Papa heeft pijn in de buik en moet naar het ziekenhuis. "Maar mama, we kunnen toch ook zonder papa op vakantie gaan?" zegt Jente met een kleine ondeugende lach op haar gezicht. Verbaasd schieten we in de lach, wat is het soms heerlijk om even een pure kind reactie te krijgen. Op naar morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten