Dinsdag 11 juni, eindelijk!!! Wat hebben we een vreselijke week achter de rug. Wachten op het vonnis of we verder mogen leven, niet te doen! De dagen zijn echt voorbij gekropen. We hebben afgelopen week nauwelijks thuis gezeten en hebben veel dingen ondernomen. Alles om maar door de tijd te komen omdat we letterlijk gek worden van de ontelbaar veel gedachten en doemscenario's in ons hoofd. We zijn zelfs gaan midgetgolfen op een Roompotpark. Mensen die ons een beetje kennen weten dat we een hekel hebben aan dit soort parken, maar gek genoeg kwam zelfs dit idee voorbij om de dag maar voorbij te laten gaan en even aan iets anders te denken.
10:10 uur en we zitten al in de wachtkamer. We hebben pas om 10:30 uur een afspraak, maar de stress is te hoog. Al snel worden we binnengeroepen en geeft de interniste aan dat er een aantal dingen op de CT scan zichtbaar zijn waar ze zich zorgen over maakt. "Het is overigens niet de alvleesklier" zegt ze direct erachteraan, gevolgd door "maar we hebben wel nog meer tumoren gezien, namelijk in je mediastinum (ruimte tussen longen) en in de lever. Het kan Lymfeklierkanker zijn, wat het meest gunstigste scenario is, want dit is in de meeste gevallen goed te behandelen. Maar als het geen lymfeklierkanker is, dan ziet het er minder goed uit Mario. In dat geval zijn de huidige tumoren uitzaaiingen van iets anders. Voor een definitieve diagnose moet een biopsie uitgevoerd worden, dus jullie zullen nog meer geduld moeten hebben". Angela blijft vragen stellen maar ik dwaal af en zie het letterlijk zwart worden voor mijn ogen. Even later lig ik op het onderzoeksbed in de spreekkamer, de spanning en mededeling is me letterlijk teveel geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten