Back in Business

Donderdag 24 april 8:45 uur en op weg naar kantoor. Met de trein deze keer, want auto rijden kost me nog teveel energie. Eigenlijk al direct na onze vakantie begin februari, zijn we als gezin het normale leven gaan oppakken en ben ik weer rustig begonnen met wat taken op het werk. De eerste weken alleen nog vanuit huis en vanaf maart één keer per week naar kantoor. De eerste weken was het behoorlijk wennen om alle indrukken en prikkels te verwerken, merk toch dat ik lange tijd uit ben geweest. Bovendien is er een hoop veranderd sinds juni vorig jaar, waarbij ik de intentie had om alle nieuwe processen, taken, collega's e.d. binnen een paar dagen weer eigen te maken. Je raad het vast... niet gelukt! Ook wel logisch 😉.

Mijn werkgever geeft me alle ruimte om rustig te re-integreren en dat waardeer ik enorm. Toch zegt mijn eigen gevoel dat ik sneller wil, alleen geeft mijn lichaam nog dagelijks aan dat het nog niet zo ver is en wil vertragen. Hierop rationeel reflecterend heeft mijn lichaam natuurlijk gelijk en moet ik daar naar luisteren. Maar wat is dit complex zeg! Ik zeg daarbij weleens tegen mensen dat ik het absorberen van een chemokuur makkelijker vond. Het is een medicijn wat mij werd toegediend, moest het accepteren en onderging het met de wetenschap dat ik er een aantal weken ziek van werd. 

Het luisteren naar mijn lichaam daarentegen, vraagt mentaal veel meer van mij. Ik wil vooruit, weer meedoen aan de maatschappij, maar ik heb een lijf dat continu wil vertragen, omdat het moe gestreden is en nog lang niet klaar is met herstellen. 

Mijn omgeving geeft me gevraagd en ongevraagd advies dat ik rustig aan moet doen, maar geeft daar geen handleiding in mee. Hoe moet dat dan? Thuis zitten, een boek lezen, 1 uur werken en een korte wandeling maken? Nog steeds stoei ik dagelijks met dit vraagstuk en ondertussen probeer ik mijn werk in een aantal uren per dag op te pakken. En dit gaat zeker dagen goed in balans met thuis, maar ook vele dagen niet. Voorheen ging mijn batterij gedurende de dag langzaam leeg en kon ik deze met een nacht goed slapen weer opladen. Dat is nu anders, omdat ik niet voel aankomen dat opeens mijn batterij van 100 naar 0 gaat. De ene dag om 14:00 uur, de andere om 18:00 uur en de dag erna al om 11:00 uur. En op de dagen dat mijn energie voor werk/privé niet in balans is, zit ik om 19:00 uur weer op het krukje om te zien hoe Angela onze lieve dochters Jente en Cato naar bed brengt. Mijzelf af te vragen wanneer het moment komt dat ik dit elke dag weer zelf met de juiste energie kan doen 😔.

Om zo efficiënt mogelijk met mijn energie om te gaan en de herstelfase te verkorten, ben ik in oktober op eigen initiatief al gestart met een coachtraject en personal training. Het doel; tijdens en na mijn behandelingen mentaal en fysiek gezonder en sterker worden. In deze fase van re-integratie helpt het mij anders te denken en handelen. Ook de personal krachttraining geeft mijn fysiek een boost en voelt het heerlijk om mijn lichaam weer op een gezonde manier uit te dagen.

Als ik kijk waar we nu als gezin staan, na een zware periode knokken, maakt me dat heel trots. Of het allemaal gaat lukken volgens de wilskracht die in mijn hoofd zit, weet ik nog niet. We gaan ervoor met de beste wil en ik denk oprecht dat dit de helft van het werk is. 

Donderdag 15 mei heb ik mijn eerste controle bij de Oncoloog. Voor ons een ontzettend spannend moment, maar ook wel weer fijn om na 4 maanden weer met mijn arts te spreken. Voelt ergens vertrouwd om daar te zijn, al beseffen we ook wel dat dit geen normale vertrouwde plek is, maar toch voelt het zo. Tot snel met hopelijk goed nieuws!