De kankermannetjes hebben verloren!

Daar zijn we weer! En deze keer met bijzonder goed nieuws, want de interniste heeft al gebeld met een hele mooie uitslag. Wat een opluchting!

Afgelopen woensdagochtend had ik de PET-CT scan in het Laurentius ziekenhuis in Roermond. Al vroeg om 7:45 uur werd ik verwacht voor de voorbereiding, waarna ik om 9:00 uur dan eindelijk de scan in mocht. Best een lange zit en dan ook nog bijna 2 uur stil zitten/liggen. Maar alles voor het goede doel, namelijk het resultaat dat alle lymfomen weg zijn! Officieel heb ik de 15e pas de afspraak bij de interniste om de uitslag te bespreken, maar donderdagmiddag belde ze al met het fantastische nieuws dat alles weg is! Wat zijn we geprezen met een arts die met ons meeleeft en ons weer zo snel uit onzekerheid haalt. 

We konden niet wachten om het aan onze meisjes te vertellen, want wat hebben ze hiervoor geduld moeten hebben. Eindelijk is papa beter en kunnen we op vakantie! “Yes de kankermannetjes hebben verloren” zei Jente bij thuiskomst uit school! Direct aan de keukentafel een tekening maken waarin het gevoel van een vijfjarige in alle creativiteit op papier wordt gezet. Cato is pas 2 jaar en kan deze blijdschap nog niet zo goed overbrengen, maar diep van binnen weten we zeker dat ze het weet en super blij voor ons is! 

De tijd van genieten is nu eindelijk aangebroken, al voelt het met momenten nog wat onwerkelijk. Want wat was het een zware reis die we als gezin samen met onze familie en vrienden hebben moeten doormaken. Hard werken wordt gelukkig beloond met een resultaat wat niet mooier had kunnen zijn! Hoe slecht de kaarten in juni op tafel lagen, hoe mooi hebben we ze nu mogen omdraaien. Hersteld van Hodgkin stadium 4, ben best wel een beetje trots op onszelf!

Hersteld zijn van Hodgkin is de belangrijkste stap naar genezing, al weten we dat in mijn geval een variant van nodulair paragralunoom niet te genezen is. Zoals eerder vermeld in mijn blog typeert deze variant zich in recidieven, waarvan we ons bewust zijn. Het is deze keer bijna 20 jaar weg gebleven en we kunnen alleen maar hopen dat deze periode niet korter mag zijn of beter nog, voor altijd verlengd mag worden. Controles zullen daarom altijd spannend blijven. Mijn vertrouwen in mijn lichaam was al laag en na deze periode helemaal weg. Dit zal weer langzaam stapje voor stapje moeten groeien. We troosten ons maar met de woorden van de interniste: “Mario, als de ziekte terugkomt, kunnen we het naar verwachting weer goed behandelen”.

Zoals aangegeven moet het nieuws bij ons nog echt goed landen. De vele felicitaties en bloemen die we al van vrienden hebben mogen ontvangen, helpt ons om nu echt te geloven dat deze rot periode voorbij is. Na het verwerken van dit fantastische nieuws begint voor ons de fase van herstel. Dit zal met vallen en opstaan gaan, maar het vertrouwen is er zeker dat we dit nu als gezin ook samen voor elkaar kunnen boksen 👊. Maar eerst samen genieten van elkaar, de vakantie is geboekt! ☀✈🌴