Ik heb tot nu toe 6 bestralingen van de 10 die gepland staan gehad en het verloopt allemaal goed en ik merk er tot nu toe helemaal niets van. Ik had eigenlijk wel verwacht dat ik meer moe zou worden, ook in verband met de chemotherapie, maar dit is tot nu toe niet het geval. Het enige dat een beetje vervelend uit komt is dat mijn tentamens op school precies tegelijk vallen met de bestralingen. Maar tot nu toe heb ik alles nog goed kunnen maken en heb ik de reis naar Heerlen goed kunnen combineren met de bestralingen. Mijn school ligt namelijk op ongeveer 3 km afstand van de bestralingskliniek.
Ik hoop dat de laatste bestralingen ook zo goed gaan. Op naar de laatste vier!!
woensdag, juni 29, 2005
woensdag, juni 22, 2005
1ste bestraling
Vandaag was het dan zover, de eerste bestraling. Zoals gewoonlijk ging mijn vader mee naar de kliniek. Het was eerst de bedoeling dat ik om 13.00 uur de bestraling zou krijgen, maar al snel belde ze vanuit de kliniek op dat het verschoven is naar 15.50 uur. Ach ja.. ik kan je wel vertellen dat de dag dan lang duurt, als je jezelf op 13.00 uur ingesteld hebt. Maar het kan natuurlijk altijd voorkomen.
Maar goed, eenmaal aangekomen, melde ik mij bij de balie en werd ik enkele minuten later (stipt volgens schema) opgehaald door een verpleegster. Dit is overigens alleen maar de eerste keer, want bij de volgende bestralingen wordt je naam omgeroepen via een omroepsysteem, vertelde ze mij. Ik moest in de kleedkamer mijn bovenlichaam vrij maken van kleding en mocht plaatsnemen op zo’n zelfde harde tafel (tafel van de lokalisatie en scan) zodat de lijnen die op mijn lichaam aangebracht zijn, ongeveer overeenkomen met de laserstralen (dat is niet dé bestraling!). Er wordt daarbij een soort mal in het apparaat geschoven dat speciaal voor mij gemaakt is (2 stuks, dat bestaat uit een soort lood van ca. 10 cm dikte met gaten erin, die overeenkomen met de plekken die bestraling krijgen). Het precieze punt voor de bestraling kan op deze manier nogmaals ingesteld en gecontroleerd worden.
De medewerkers lopen dan weg naar een andere ruimte, vanwege de straling die vrij komt. De machine begint dan met bestralen en maakt daarbij gedurende de tijd een soort ‘zoem’ geluid, zodat je kunt horen, en dus ook weet, dat je op dat moment onder straling staat. Na ongeveer 30 seconden komen de verplegers weer terug en stellen de machine opnieuw in met een andere mal. Die geeft de bestraling van de andere kant van mijn lichaam. Ze lopen dan weer weg en ik wordt dan nogmaals 30 seconden bestraalt.
Daarna is het klaar en kan ik weer naar huis. Je voelt er echt helemaal niets van en kan gewoon de dag vervolgen. Echt een wereld van verschil met de Chemotherapie, is absoluut niet te vergelijken.
Ik ben nu op twee plaatsen (oksel en mediaster) via twee verschillende kanten (voor- en achterkant) bestraald en waarschijnlijk ga ik er pas na een paar keer iets van merken. Dit kan vermoeidheid zijn of last van geïrriteerde huid en in mijn geval van de slokdarm, omdat dit in het gebied van de bestraling ligt.
Maar goed, eenmaal aangekomen, melde ik mij bij de balie en werd ik enkele minuten later (stipt volgens schema) opgehaald door een verpleegster. Dit is overigens alleen maar de eerste keer, want bij de volgende bestralingen wordt je naam omgeroepen via een omroepsysteem, vertelde ze mij. Ik moest in de kleedkamer mijn bovenlichaam vrij maken van kleding en mocht plaatsnemen op zo’n zelfde harde tafel (tafel van de lokalisatie en scan) zodat de lijnen die op mijn lichaam aangebracht zijn, ongeveer overeenkomen met de laserstralen (dat is niet dé bestraling!). Er wordt daarbij een soort mal in het apparaat geschoven dat speciaal voor mij gemaakt is (2 stuks, dat bestaat uit een soort lood van ca. 10 cm dikte met gaten erin, die overeenkomen met de plekken die bestraling krijgen). Het precieze punt voor de bestraling kan op deze manier nogmaals ingesteld en gecontroleerd worden.
De medewerkers lopen dan weg naar een andere ruimte, vanwege de straling die vrij komt. De machine begint dan met bestralen en maakt daarbij gedurende de tijd een soort ‘zoem’ geluid, zodat je kunt horen, en dus ook weet, dat je op dat moment onder straling staat. Na ongeveer 30 seconden komen de verplegers weer terug en stellen de machine opnieuw in met een andere mal. Die geeft de bestraling van de andere kant van mijn lichaam. Ze lopen dan weer weg en ik wordt dan nogmaals 30 seconden bestraalt.
Daarna is het klaar en kan ik weer naar huis. Je voelt er echt helemaal niets van en kan gewoon de dag vervolgen. Echt een wereld van verschil met de Chemotherapie, is absoluut niet te vergelijken.
Ik ben nu op twee plaatsen (oksel en mediaster) via twee verschillende kanten (voor- en achterkant) bestraald en waarschijnlijk ga ik er pas na een paar keer iets van merken. Dit kan vermoeidheid zijn of last van geïrriteerde huid en in mijn geval van de slokdarm, omdat dit in het gebied van de bestraling ligt.
donderdag, juni 16, 2005
CT-PET-scan in Maastricht
De dag is aangebroken om voorlopig de laatste keer door een scan te gaan. Dit maal moest ik helemaal naar Maastricht om daar door de CT-PET-scan te gaan om nog gedetailleerder mijn lichaam te bekijken. Mijn vader en ik kwamen om 8.45 uur aan bij het AZM en ik werd direct op de afdeling nucleaire geneeskunde meegenomen om de voorbereidingen voor de scan te treffen. Ik moest op een bed gaan liggen, waar ik een infuus aangebracht kreeg om vervolgens een spuitje met radioactieve stof in mijn lichaam te krijgen. Eigenlijk op dezelfde manier als bij de Gallium-scan, alleen is het verschil dat er nu dezelfde dag nog foto’s door de scan worden gemaakt. Ik moest na het inspuiten van de stof 45 minuten alleen stil op een bed blijven liggen, zodat de stof goed in mijn lichaam kon verspreiden. Na die 45 minuten mocht ik even naar het toilet en daarna direct door naar de scan om vervolgens weer 45 minuten (op dezelfde soort harde tafel als bij het aantekenen van de bestralingsplekken) te gaan liggen. In deze 45 minuten werden er foto’s gemaakt (Gallium-scan) en werd het lichaam gescand door middel van contrastvloeistof (CT-scan). Toen de scan eenmaal voorbij was had ik behoorlijk veel honger gekregen, omdat ik van tevoren nuchter moest blijven. We zijn daarna ook meteen even iets gaan eten in het restaurant bij het ziekenhuis.
Het is zeker niet makkelijk om anderhalf uur achter elkaar stil te blijven liggen en al zeker niet 45 minuten op een harde tafel, maar ik ben er toch weer goed vanaf gekomen en ben daarna vanuit Maastricht naar school in Heerlen gegaan om het project van dit blok goed af te ronden. Al met al een druk dagje dus.
Het is zeker niet makkelijk om anderhalf uur achter elkaar stil te blijven liggen en al zeker niet 45 minuten op een harde tafel, maar ik ben er toch weer goed vanaf gekomen en ben daarna vanuit Maastricht naar school in Heerlen gegaan om het project van dit blok goed af te ronden. Al met al een druk dagje dus.
dinsdag, juni 14, 2005
Biobank / Lokalisatie
Na een avondje goed stappen, moest ik alweer vroeg uit de veren, om op tijd in Heerlen bij de Maastro Kliniek te zijn, om mee te doen aan een wetenschappelijk onderzoek en daarna de lokalisatie (aantekenen) van de bestralingsplekken op mijn lichaam te bepalen. We waren netjes op de tijd en na een korte tijd wachten, kwamen ze mij halen om vier buisjes bloed te prikken voor een onderzoek voor de toekomst van kanker en o.a. erfelijkheid van Hodgkin.
Daarna werden mijn vader en ik naar een andere afdeling van de Maastro Kliniek gebracht om vervolgens een korte tijd te wachten totdat ik geroepen werd voor de lokalisatie. Toen ik eenmaal aan de beurt was kreeg ik een korte uitleg over hetgeen mij te wachten stond en moest daarna mijn bovenlichaam ontkleden om vervolgens op een harde tafel te gaan liggen. Met laserstralen werd de precieze plek aangegeven en met een soort henna-inkt aangetekend, zodat dit de komende drie á vier weken blijft zitten.
Komende donderdag 16 juni zal ik voor de bestralingen nog één keer door de scan moeten om zeker te weten dat alles weg is en de exacte bestralingen te bepalen. Deze CT-PET-scan is een samenhang van de CT-Thorax scan en gallium-scan en ik zal daarvoor naar Maastricht moeten gaan.
Woensdag 22 juni start ik met de bestralingen en zoals het er nu uit ziet, zijn dit er 10 en ben ik 5 juli helemaal klaar met mijn behandelingen. Laten we hopen dat dit ook zo zal zijn.
Daarna werden mijn vader en ik naar een andere afdeling van de Maastro Kliniek gebracht om vervolgens een korte tijd te wachten totdat ik geroepen werd voor de lokalisatie. Toen ik eenmaal aan de beurt was kreeg ik een korte uitleg over hetgeen mij te wachten stond en moest daarna mijn bovenlichaam ontkleden om vervolgens op een harde tafel te gaan liggen. Met laserstralen werd de precieze plek aangegeven en met een soort henna-inkt aangetekend, zodat dit de komende drie á vier weken blijft zitten.
Komende donderdag 16 juni zal ik voor de bestralingen nog één keer door de scan moeten om zeker te weten dat alles weg is en de exacte bestralingen te bepalen. Deze CT-PET-scan is een samenhang van de CT-Thorax scan en gallium-scan en ik zal daarvoor naar Maastricht moeten gaan.
Woensdag 22 juni start ik met de bestralingen en zoals het er nu uit ziet, zijn dit er 10 en ben ik 5 juli helemaal klaar met mijn behandelingen. Laten we hopen dat dit ook zo zal zijn.
maandag, juni 13, 2005
6de uitslag
Vandaag is het dan zover, de uitslag van de scans zijn bekend en vanmiddag krijg ik de uitslag van mijn internist… ik ben zeer benieuwd?
Het was in de middag en zoals gewoonlijk gingen mijn vader en ik weer op naar het ziekenhuis. Mijn vriendin kon helaas niet mee, want die moest weer terug naar Rotterdam om haar laatste lessen voor de zomervakantie nog allemaal te kunnen volgen. We waren netjes op tijd en waren snel aan de beurt bij de internist. Al snel kregen we van zijn kant uit een lachend gezicht, wat ik overigens nog niet vaak gezien heb, omdat hij altijd zo serieus zijn vak uitoefent. Hij vertelde ons het goede nieuws dat er niets meer te zien was op de scans en dat de bestralingen wel mee zullen vallen. Natuurlijk waren wij helemaal opgelucht en was het een keer de omgekeerde wereld, want voorheen hebben we in de meeste gevallen slecht nieuws te horen gekregen.
Ik ben dit s’avonds ook direct gaan vieren met mijn vrienden, want het was ook nog eens kermis in het dorp, dus dubbel feest!
Het was in de middag en zoals gewoonlijk gingen mijn vader en ik weer op naar het ziekenhuis. Mijn vriendin kon helaas niet mee, want die moest weer terug naar Rotterdam om haar laatste lessen voor de zomervakantie nog allemaal te kunnen volgen. We waren netjes op tijd en waren snel aan de beurt bij de internist. Al snel kregen we van zijn kant uit een lachend gezicht, wat ik overigens nog niet vaak gezien heb, omdat hij altijd zo serieus zijn vak uitoefent. Hij vertelde ons het goede nieuws dat er niets meer te zien was op de scans en dat de bestralingen wel mee zullen vallen. Natuurlijk waren wij helemaal opgelucht en was het een keer de omgekeerde wereld, want voorheen hebben we in de meeste gevallen slecht nieuws te horen gekregen.
Ik ben dit s’avonds ook direct gaan vieren met mijn vrienden, want het was ook nog eens kermis in het dorp, dus dubbel feest!
maandag, juni 06, 2005
Gallium-scan in Roermond
Het is nog vroeg en mijn vriendin en ik stonden alweer netjes om 7.00 uur op om ons klaar te gaan maken voor de scan in Roermond, die gepland stond voor 8.30 uur. Ook ging mijn vader vandaag mee, want mij moeder was de vorige keer mee gegaan naar de Gallium-scan die voor de Chemokuren gemaakt was.
We vertrokken netjes op tijd naar Roermond, maar waren toch iets te laat op de plaats van bestemming, omdat het nogal druk was op de weg. Eenmaal aangekomen was ik direct aan de beurt en mochten mijn vriendin en vader mee in de ruimte, zodat ze direct naast de scan konden wachten en mij tevens gezelschap konden houden. Dit is wel nodig, als je twee maal 40 minuten in een bepaalde houding op een bedje moet liggen (deze scan geeft geen stralingen af die schade aan derden kan veroorzaken en daarom mogen personen gewoon in de ruimte blijven).
Het ging eigenlijk precies hetzelfde dan de vorige keer, alleen had ik nu het geluk dat ik geen scan meer van mijn buik hoefde te maken en dit scheelde mij toch weer 40 minuten. Maar het was toch weer behoorlijk vermoeiend, toen ik 40 minuten mijn armen gestrekt achter mijn hoofd moest houden. En al zeker na een Chemotherapie van 18 weken, dan ben je al helemaal niets meer gewend en vraagt dit toch behoorlijk veel energie en kracht van je lichaam.
Maar… Het was toch wel de moeite waard, want ik kreeg een kleine 10 minuten later al direct de uitslag dat er niets bijzonders meer te zien was. Deze uitslag konden ze mij al direct geven, omdat alles digitaal verwerkt werd en de dokter op mijn vaders verzoek even tijd vrij heeft gemaakt om te kijken hoe het ervoor staat.
De definitieve uitslag van de beide scans krijg ik maandag 13 juni officieel van mijn internist in Weert.
We vertrokken netjes op tijd naar Roermond, maar waren toch iets te laat op de plaats van bestemming, omdat het nogal druk was op de weg. Eenmaal aangekomen was ik direct aan de beurt en mochten mijn vriendin en vader mee in de ruimte, zodat ze direct naast de scan konden wachten en mij tevens gezelschap konden houden. Dit is wel nodig, als je twee maal 40 minuten in een bepaalde houding op een bedje moet liggen (deze scan geeft geen stralingen af die schade aan derden kan veroorzaken en daarom mogen personen gewoon in de ruimte blijven).
Het ging eigenlijk precies hetzelfde dan de vorige keer, alleen had ik nu het geluk dat ik geen scan meer van mijn buik hoefde te maken en dit scheelde mij toch weer 40 minuten. Maar het was toch weer behoorlijk vermoeiend, toen ik 40 minuten mijn armen gestrekt achter mijn hoofd moest houden. En al zeker na een Chemotherapie van 18 weken, dan ben je al helemaal niets meer gewend en vraagt dit toch behoorlijk veel energie en kracht van je lichaam.
Maar… Het was toch wel de moeite waard, want ik kreeg een kleine 10 minuten later al direct de uitslag dat er niets bijzonders meer te zien was. Deze uitslag konden ze mij al direct geven, omdat alles digitaal verwerkt werd en de dokter op mijn vaders verzoek even tijd vrij heeft gemaakt om te kijken hoe het ervoor staat.
De definitieve uitslag van de beide scans krijg ik maandag 13 juni officieel van mijn internist in Weert.
vrijdag, juni 03, 2005
Voorbereiding Gallium-scan
Komende maandag 6 juni moet ik weer door de Gallium-scan in Roermond en daarvoor moet ik vandaag een injectie halen, dat minimaal 48 uur van tevoren wordt ingespoten. Deze injectie is radioactief en moet daarom dit laten inspuiten op de nucleaire geneeskunde afdeling in het ziekenhuis van Roermond. De injectie zal ervoor dienen dat hetgeen dat nog actief is in mijn lichaam (Hodgkin) iets aangeeft op de foto’s die door de scan worden genomen.
Het inspuiten van het radioactieve spul gaat ook net zoals alle andere spuiten met een naald en voelt daarom niet echt anders aan. Verder heb ik er geen bijwerkingen van gehad en is het niet direct schadelijk voor mij en de buitenwereld. Het is soms wel heel moeilijk te begrijpen dat kanker onderzocht en behandeld wordt met geneesmiddelen die ook "kankerverwerkend" kunnen zijn.
Het inspuiten van het radioactieve spul gaat ook net zoals alle andere spuiten met een naald en voelt daarom niet echt anders aan. Verder heb ik er geen bijwerkingen van gehad en is het niet direct schadelijk voor mij en de buitenwereld. Het is soms wel heel moeilijk te begrijpen dat kanker onderzocht en behandeld wordt met geneesmiddelen die ook "kankerverwerkend" kunnen zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)