Mijn vriendin en ik stonden deze morgen al vroeg op om op tijd in het ziekenhuis te zijn voor het bloedonderzoek dat om 8.50 uur bekend moet zijn. Mijn vriendin moest eigenlijk vandaag naar school, maar heeft toch besloten om nu mijn laatste Chemokuur mee te gaan. We gingen met z’n tweeën op weg naar het ziekenhuis en waren al snel om 8.00 uur aan de beurt om bloed te prikken, ik heb daarbij doorgegeven dat er spoed bij was en dat het om 8.50 uur bij internist den Haan bekend moesten zijn. Dit was verder geen probleem en alles liep zoals gepland.
We gingen daarna een kopje koffie drinken en wachtten rustig af totdat we bij de internist terecht konden. Om 9.00 uur waren we aan de beurt en hebben het een en andere doorgesproken voor de aanvang van mijn laatste kuur. De bloed resultaten waren gelukkig op tijd binnen en ook nog eens bijzonder goed dus daar kan het niet aan liggen. We hebben verder enige datums afgesproken wanneer ik weer door de scans moet en wanneer ik ongeveer zal starten met de bestralingen in Heerlen. Het is de bedoeling dat ik 30 mei weer door de CT-scan in Weert moet en 6 juni door de Galliumscan in Roermond en de resultaten daarvan krijg ik een kleine week later op 10 juni bij internist den Haan en dit moet vervolgens uitwijzen hoeveel bestralingen ik nog moet volgen om alles echt kapot te maken.
Na deze afspraak en de datums vast gesteld te hebben, zijn we weer terug naar huis gegaan, omdat ik deze keer i.p.v. 10.00 uur om 13.00 uur mijn Chemokuur krijg i.v.m. de drukte op de afdeling. Thuis was het niet echt een pretje, want ik zag er deze keer echt tegenop om mijn kuur te gaan volgen, ook al was het de laatste voor deze reis. Om 12.30 uur gingen mijn vader, mijn vriendin en ik weer op weg naar Weert en kwamen weer mooi op tijd aan op voor mij de meest verschrikkelijke afdeling in het ziekenhuis. Het duurde vandaag in tegenstelling tot de vorige keren vrij lang voordat ik aan de beurt was om plaats te nemen, met als gevolg dat ik al behoorlijk misselijk was voor ik ook maar iets van de kuur gehad te hebben. Mijn vriendin vond het deze keer weer allemaal heel vreemd en zeker als men keek naar de personen die naast mij zaten om een kuur te volgen. Een vrouw van bijna 80 jaar, een zwangere vrouw (7,5 maanden) van midden dertig en ik dan, een jongen van 23 jaar L . Dit is nou niet echt een normaal plaatje wat je dagelijks tegenkomt.
Ongeveer een uur voordat mijn kuur was afgelopen moest mijn vriendin te trein pakken om op tijd terug te zijn in Rotterdam, waar zij s’avonds toch weer les moest geven. Dit vond zij natuurlijk net zoals mij niet leuk, maar ja.. wat moet dat moet.
Tegen het einde van mijn laatste druppeltjes kuur werd ik echt niet goed en ontzettend misselijk waarna ze in het ziekenhuis maar besloten om snel na alles erin zat af te sluiten en mij naar huis te laten gaan. Eenmaal thuis aangekomen ging het echt slecht met mij en het duurde daarom niet lang voordat ik alles eruit moest gooien L dit was de tweede keer dat ik moest overgeven van de Chemotherapie. Maar al met al moet ik nog niet klagen, hopen dat het de komende dagen beter gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten